Veertien jaar vrijzinnigheid

In 1994 begon ik te studeren aan het Doopsgezind Seminarie, werd spoedig daarna predikant en iets later promoveerde ik bij Sjouke Voolstra.
In 2001 werd ik docent aan het Seminarie en in 2008 heb ik daar afscheid genomen.

Ik had genoeg van de vrijzinnigheid.

Over die ervaringen heb ik een roman geschreven, die nu de laatste redactie ondergaat. Volgend jaar komt het uit onder de titel

Een Ongelijk Juk.

Velen zullen zich erin kunnen herkennen, maar dat is eigenlijk niet de bedoeling. Want ik heb ter wille van de compositie en het verhaal heel veel veranderd. Karakters in mijn roman zijn uit vele mensen samengesteld, gebeurtenissen zijn veranderd en aangepast.

Maar wie de schoen past, zal ongeveer dezelfde maat hebben.

Het is meer dan een verslag, omdat ik mijn ervaringen niet objectief wilde vastleggen, maar op een hoger niveau wilde overdenken.

Hoofdpersoon ben dus niet ik, maar Ruben Verwij, een 'broeder' uit de Vergadering van Gelovigen.
En die ervaart een enorm geloofsconflict met zijn nieuwe Doopsgezinde broeders en zusters.
Tot dusver is het precies mijn situatie.
Maar de rest is eigenlijk geheel anders.....

Eigenlijk gaat het over de rechtvaardiging uit geloof alleen en de leer van de goede werken en het moralisme van kerkmensen.
Daarover is veel te vinden in het boek.

De ziekte van Christus

Volgens Richard Dawkins wordt religie doorgegeven zoals je huidskleur. Het is genetisch. Niet biologisch natuurlijk, maar door middel van 'sociale genen.'
Als dat waar is dan zou ik helemaal niet gelovig zijn geworden. Mijn vader geloofde niet, en mijn moeder geloofde niet. Mijn oma deed een beetje aan 'spiritualiteit' en geloofde in spoken, maar dat is het dan wel.

Of kun je besmet worden van buiten af? Dat is mij overkomen. Ik zag mensen die in Christus geloofden en ik zag hoe ze met de bijbel omgingen en met elkaar en ik maakte mee wat zij meemaakten tijdens de bijeenkomsten op zondag. En toen wilde ik, op mijn veertiende al, net zo zijn zoals zij - nou ja, erbij horen.

Dat hebben mijn vader en moeder nooit zo begrepen, dus genetisch was dat niet. Ook de aanleg niet.

Het eerste wat je dus tegen Dawkins moet zeggen is, dat het geloof niet wordt doorgegeven door je ouders of familie. Het komt je aanwaaien. Er zit iets in de lucht dat stilletjes bij je binnenkomt en je van binnenuit verandert. De Geest van Christus noemen we dat.

En dat, meneer Dawkins, is geen gen, maar een virus.