Een Ongelijk Juk is uit!

Een Ongelijk Juk is een roman waarin ik mijn ervaringen in de Doopsgezinde wereld verwerk en nader onderzoek. Het is een roman geworden en geen verslag omdat het inderdaad om fictie gaat. In de vorm van verhalen, preken en dialogen wilde ik de ervaringen van veertien jaar doordenken die ik sinds het begin van mijn studietijd in de Doopsgezinde wereld heb opgedaan.

Het is geen autobiografie geworden en de personen in dit boek zijn dan ook weliswaar verre neefjes van de echte mensen die ik heb leren kennen, maar ze zijn het niet. Ik zeg dat maar even erbij...

Dus iedereen die eens wil meemaken hoe ik vanuit de fictieve persoon van Ruben naar de Doopsgezinde wereld heb gekeken, kan terecht op:

http://www.lulu.com/content/4220346

Met groet

Veertien jaar vrijzinnigheid

In 1994 begon ik te studeren aan het Doopsgezind Seminarie, werd spoedig daarna predikant en iets later promoveerde ik bij Sjouke Voolstra.
In 2001 werd ik docent aan het Seminarie en in 2008 heb ik daar afscheid genomen.

Ik had genoeg van de vrijzinnigheid.

Over die ervaringen heb ik een roman geschreven, die nu de laatste redactie ondergaat. Volgend jaar komt het uit onder de titel

Een Ongelijk Juk.

Velen zullen zich erin kunnen herkennen, maar dat is eigenlijk niet de bedoeling. Want ik heb ter wille van de compositie en het verhaal heel veel veranderd. Karakters in mijn roman zijn uit vele mensen samengesteld, gebeurtenissen zijn veranderd en aangepast.

Maar wie de schoen past, zal ongeveer dezelfde maat hebben.

Het is meer dan een verslag, omdat ik mijn ervaringen niet objectief wilde vastleggen, maar op een hoger niveau wilde overdenken.

Hoofdpersoon ben dus niet ik, maar Ruben Verwij, een 'broeder' uit de Vergadering van Gelovigen.
En die ervaart een enorm geloofsconflict met zijn nieuwe Doopsgezinde broeders en zusters.
Tot dusver is het precies mijn situatie.
Maar de rest is eigenlijk geheel anders.....

Eigenlijk gaat het over de rechtvaardiging uit geloof alleen en de leer van de goede werken en het moralisme van kerkmensen.
Daarover is veel te vinden in het boek.

Zoektocht is uit!

Mijn nieuwe boek is uit! Mooi moment als het eerste exemplaar in je hand ligt en je het eindelijk kunt ruiken en voelen. Bijna een jaar lang was het alleen een spookachtige presentie op de PC, maar nu is het fysiek geworden.

Daarna komt meteen de angst omhoog. Heb je inderdaad die laatste correctie uitgevoerd? Is de vormgeving correct en consistent? Is het citaat correct weergegeven?

Ik ging er even voor zitten om een idee te krijgen hoe een lezer het boek zou vinden. De cover was een schilderij van Noelle Bruin, de tekst heeft een hele persoonlijke geschiedenis. Je ziet flitsen van de plaatsen en tijden waar je het allemaal schreef. De eerste tekst was nog in Bussum maar de laatste is alweer in Steenwijk geschreven. En in Huizen was de redactie. Dat dekt een periode van vier jaar. Zo'n boek gaat echt een tijd met je mee.

En dan vraag je je af wat een lezer ermee moet, met die gedachten van jou. In het voorwoord vraag ik om geduldige lezers, want het is soms niet makkelijk. Ik schrijf redelijk doorzichtig, maar ik schrijf over subtiele problemen. Zit iemand daar op te wachten?

Je weet alleen dat je het boek hebt geschreven omdat niemand anders het deed en je het gevoel had dat het er van komen moest. Je schrijft toch eigenlijk voor jezelf. En dan kijk je om je heen om te kijken wie nog meer op Zoektocht is naar de verloren God.

Ze zeggen weleens tegen me: waarom publiceer je bij zo'n kleine uitgeverij? Boekscout is (nog) geen grote, dat is waar. Het is een POD uitgever, wat betekent: geen voorraden, geen presentie in boekwinkels en geen grote reclame campagne.
Maar ik ben ook geen literair genie en ik hoef niet zo nodig op TV. Ik schrijf geen bestsellers.

Ik vind dat dit juist het publicatie concept is van de toekomst. Iedereen kan zijn boek op de markt brengen en ik sta dan ook gewoon tussen huisvrouwen en gepensioneerde amateurs die iets van zichzelf kwijt wilden, al is het maar voor veertig geinteresseerde familieleden.

Dat is democratisch vind ik, geen screening, geen censuur vooraf, geen elite die commercieel en literair en theologisch toetst.

Als anarchist kan ik in me die egalitaire benadering heel goed vinden.

Daarom blijf ik bij Boekscout. Ze geven namelijk prachtige boeken uit.

De ziekte van Christus

Volgens Richard Dawkins wordt religie doorgegeven zoals je huidskleur. Het is genetisch. Niet biologisch natuurlijk, maar door middel van 'sociale genen.'
Als dat waar is dan zou ik helemaal niet gelovig zijn geworden. Mijn vader geloofde niet, en mijn moeder geloofde niet. Mijn oma deed een beetje aan 'spiritualiteit' en geloofde in spoken, maar dat is het dan wel.

Of kun je besmet worden van buiten af? Dat is mij overkomen. Ik zag mensen die in Christus geloofden en ik zag hoe ze met de bijbel omgingen en met elkaar en ik maakte mee wat zij meemaakten tijdens de bijeenkomsten op zondag. En toen wilde ik, op mijn veertiende al, net zo zijn zoals zij - nou ja, erbij horen.

Dat hebben mijn vader en moeder nooit zo begrepen, dus genetisch was dat niet. Ook de aanleg niet.

Het eerste wat je dus tegen Dawkins moet zeggen is, dat het geloof niet wordt doorgegeven door je ouders of familie. Het komt je aanwaaien. Er zit iets in de lucht dat stilletjes bij je binnenkomt en je van binnenuit verandert. De Geest van Christus noemen we dat.

En dat, meneer Dawkins, is geen gen, maar een virus.